Voortdurend komt men  in contact met mensen die ‘anders’ zijn. Personen waar men zich niet gelijk mee verbonden voelt. Omdat ze zich anders kleden, anders praten , anders gedragen, in een ander levensfase zijn of andere waarden en normen hebben. 

Sinds een paar jaar heb ik mezelf aangeleerd om niets meer van een persoon te vinden en vooral te kijken met de bril van verwondering.

Sinds ik dit doe is de energie veranderd. Van een opstandig gevoel of verontwaardigheid voel ik nu een zeker zachtheid. Vaak brengt dit een lach op mijn gezicht. Ik hoef er niets mee én ik hoef er ook niets van te vinden.

Terug naar die gevoeligheid.  Hoe doe je dat…gevoelig zijn?

In de NLP noemen we dit zintuigelijk scherpzinnig.
Met zintuiglijke scherpzinnigheid neem je zintuiglijk waarneembare veranderingen waar door te observeren zonder te interpreteren. Het interpreteren van een waarneming of gedrag wordt binnen NLP ook wel “gedachtelezen” genoemd.

Sinds een tijd doe ik vrijwilligerswerk. Ik kom in contact met vrijwilligers die onderling een gedeelde gevoeligheid hebben. Of er verder overeenkomsten en verschillen zijn is ondergeschikt. In deze context willen we allemaal zorgen voor de medemens in een specifieke  omgeving. Dit geeft een gevoel van contextuele verbondenheid.

Wanneer ik voor een groep sta tijdens een training ben ik aan het werk met een groep deelnemers. De gedeelde noemer is het geven en nemen van kennis en inspiratie voor mens en organisatie. We willen het beste uit ons zelf halen; op dat moment in die context. Hoe deze mensen verder hun leven leven is ondergeschikt en ik hoef hier dus niets van te vinden.

Met zintuigelijke scherpzinnigheid en absolute verwondering naar de medemens kijken maakt dat de verwondering je bij de overeenkomsten brengt en de verschillen links laat liggen. En hoe leuk is dat in de wetenschap dat mensen van mensen houden zoals ze zelf zijn…